چگونه عکاسانه ببینیم؟
امروزه نقش عکاسی در زندگی بشر غیر قابل انکار است.عکاسی از ظریفترین و زیباترین جلوه های پیشرفت هنری و فنی قرن اخیر است . هررسانه ی بیانی ، محدویت های خاص خود را به هنرمند تحمیل میکند ؛ محدودیت هایی درابزار ، مواد ، یا فرایند های که او به کار میگیرد . در اشکال قدیمی تر هنر ، این حد و مرز های طبیعی چنان به خوبی پایه ریزی شده اند که وجودشان مسلم پنداشته می شد .
عکاسی ، اگر چه یکصد سالگی اش را پشت سر گذاشته است ،باید که بیش از این ها به آشنا بودگی برسد .برای فهم چرایی این امر باید به شکل خلاصه وار پیشینه ی تاریخی این جوانترین هنر های تصویری را بررسی کرد.از آن جا که عکاسان نخستین که در پی تولید اثر خلاقانه بودند ، هیچ رسم و قاعده ای خاصی نداشتند ، بعد از زمان کوتاهی قاعده ی حاضر و آماده ای را از نقاشان وام گرفتند .
به مرور این یقین همه گیر شد که عکاسی صرفا نوع جدیدی از نقاشی است ، و استادان آن، که آثارشان را به هر روشی ممکنی با دوربین خلق می کردند ، محصولاتی نقاشانه ارائه می دادند . این برداشت نادرست عامل خلق آثار دهشت زای بسیاری شد که به نام هنر پدید می آمدند؛ از لباس های تمثیلی گرفته تا تصاویر محو گیج کننده.
اما این ها به تنهایی نتوانسته اند ، ساعت عکاسی را به عقب بکشند . آسیب اصلی در این واقعیت نهفته است که معیار غلط ، سخت ریشه دار گردید ، طوری که هدف جهد هنرمندانه از عکاسی به عکس – نقاشی تبدیل شد.
